4 september 2016
Ik blijf maar doorhollen. Moet ik me zorgen maken?
Ik loop hard. Eenmaal daags, drie keer per week. Geen must, maar ik dwing mezelf er wel toe. Voorkomt dat ik blijf doorhollen. Dat mijn gedachten op hol slaan. Ze een loopje met me nemen. Het allerliefst nog hol ik als het niet zo lekker loopt. Als het even aanpoten is. Zorg ik ervoor dat ik even stilsta. Bij de dingen die er werkelijk toe doen. ‘t Is immers vaak hollen of stilstaan. In ons drukke gestreste bestaan.
Ik dwaal af. En schud wakker als ik langs het bord loop. Iedere keer weer. Uitsluitend in de vakken. Binnen de kaders. Ik liep eraan te denken nu de scholen allemaal weer begonnen zijn. We met z’n allen het systeem weer in hollen. Presteren binnen de vakken. De generatie van straks nu weer op hun anderhalve vierkante meter. Of ze het halen is een tweede. De gehele natie weer in constellatie. De dingen weer gedaan krijgen. Kiezen wat je toekomt. Of bepaal je je eigen toekomst?
Take care to get what you like, or you will be forced to like what you get.
George Bernard Shaw
Telkens moet ik aan de quote denken wanneer ik het bord passeer. Verwoordt zo leuk de maakbare samenleving die we bedrijvig weer in stelling brengen. Een samenleving waarin je het met een beetje geluk ver schoppen kunt. Als je over de juiste instelling beschikt. En een hoge lat je niet afschrikt. Een wereld waarin je je eigen kaders bepaalt. Mits je de juiste eigenschappen in effectief leiderschap vertaalt. Een maakbare wereld waarin problemen als uitdagingen bestaan. Zo lang je er een beetje agile en lean mee om weet te gaan. Work hard, play hard. Het kan allemaal niet op als het op rolletjes loopt. Track record om het verschil mee te maken. De lucht is de top.
En dan maakt deze Road Runner een pas op de plaats. Dwing ik mezelf tot een klein kanttekeningetje. Want uiteraard maakt het wel uit wat je op je bord krijgt. Maakt het uit hoe het in je leven gelopen is. Als je kansarm werd geboren heb je daar immers je handen vol aan. Als je een van de ontelbaren bent waarvoor uitreiken de enige optie is. Als je gezondheid je laat stikken, agile zomaar fragile wordt en overleven je enige strategische keuze is. Als je situatie breekbaar is en je ellende niet valt op te sommen.
Volgens mij is de enige en juiste uitkomst de waarheid onder ogen te zien. Dat we de wijsheid hebben om te leren vermenigvuldigen door te delen. Dat we samen zullen moeten optrekken als we het voor elkaar willen krijgen. Walk the talk zeg maar. Of we het nou leuk vinden of niet. Ik teken ervoor. Count me in.
Maar goed, hardlopen dus. Carrière maken. Werken aan mijn toekomst. Ik ren door m’n agenda. De oldskool tekst doet het helaas nog opperbest.
Blog
En onderwijl sta ik stil. Soms dagelijks. Vaak driemaal per week. Bij de kutbommen die vallen. En de bom die gaat vallen. Wanneer het zo laat is. En wat the f#&k mijn antwoord eigenlijk dan is?
Stilstaan. Kijken naar wat er nu is. Voordat ik me in een reactie verlies. Me laat dwingen te krijgen waar ik nooit van zal houden. Geconditioneerd doordraaf en struikel over m’n gemiep. Dikke kans dat ik me vergaloppeer in al het gedoe. Op het gevaar af dat ik uithol. Laat die maakbaarheid maar vieren. Geforceerd gesukkel echter onder geen beding. En dromen nooit ofte nimmer in ‘t geding.
Neem aandacht dus. Zorg voor jezelf. Dan heb je het goed voor elkaar. Doe maar. Het geeft niet of je rent. Zo lang je je er maar van bewust bent. En je weet wie je bent.
Maak ik me geen zorgen. En blijf ik maar doorhollen. Take care. Pluk de dag.
En oh ja, nog één ding: wat is jouw volgende stap?
Geen update meer missen?
Vul je gegevens in en
blijf op de hoogte!