Kijk, daar gaat het over

25 september 2016

“Wat ben jij een rotkind!” De woorden schieten me tekort. Ik reken erop dat ze net zo hard binnenkwamen als dat ze eruit vlogen. Bij de moeder die ze tegen haar dochtertje schreeuwde. Het meisje dat niet voor elkaar kreeg wat ze wilde. En daarmee de aandacht incasseerde die ze vroeg. De betekenis van je communicatie is de reactie die je oproept. Een harde les voor de twee kinderen van de rekening.

Vijf rottige woorden. Ze komen duur te staan. En onderhand galmen ze na in mijn gedachten. Langs de schaduw van mijn wanhoop zeg maar. Want ook ik ga wel eens over de schreef. Gelukkig geen kasten vol, maar elke letter buiten het boekje is me er een teveel. Resonerende overpeinzingen over mijn eigen gedrag. Wanneer mijn onmacht de overhand neemt. Hoezeer m’n aandacht alles mooier maakt.

“Wat hou ik van jou!” Geen haar op m'n hoofd die in twijfel trekt dat dat de vijf waren die ze voor ogen had. Ogen later vast vol tranen, nadat ze in haar wanhoop de situatie niet meer overzag. Druppels van berouw naast de laatste die haar emmer had doen overlopen. Gelukkig wist het meisje goed dat ze beter had geweten.

Vijf liefdevolle woorden. Sinds ik steeds beter begrijp waar ze over gaan ben ik er wat bewuster mee bezig. Waarschijnlijk vliegen ze er minder hard uit, naar ik hoop treffen ze des te meer. Hopelijk raak ik er niet aan gewend. En er nooit meer op uitgekeken. 

Vast hebben ze het weer goed gemaakt, die twee. Kunnen ze weer verder, al is de wond geschied. En gelukkig zijn kinderen slim. Blijmoediger dan wij volwassen ooit geweest zijn. Ongeconditioneerd en puur, gedragen in hun bestaan. Wat leren we er een hoop van af. En wat kunnen we er nog veel van leren. Want ooit ergens slaat het om. Als het overgaat in reageren. 

Ogenschijnlijk kinderlijk eenvoudig, als het over leven gaat. En soms overleven. Ooit besloten gedrag om overeind te blijven staan. Wonden die bij wonder helen, terwijl de littekens nooit overgaan. Schreeuwen om te overleven. In ons grote verlangen om aandacht voor ons kleine leven.

Dit is de bron van het bestaan, de dingen die niet overgaan.

Wibe Veenbaas

De dingen die niet overgaan. Ze zijn de bron van ons bestaan. Keuze aan ons hoe we ermee om besluiten te gaan. Rottigheid krijgen we onvermijdelijk voor de kiezen. Ongekend is de last die op sommige schouders rust. Schreeuwen dan maar, tot het antwoord komt. En het reageren sust. Wellicht ooit en anders heel bewust. 

Take care. Maak het goed. Dan gaat het ergens over. Pluk de dag!

En oh ja, nog één ding: wat is jouw volgende stap?